Deze kendang heeft me wat afgereisd. Sudirman bracht het van zijn thuis op Lelydorp mee naar Nickerie.
Pisi pisi yere ... (In stukjes hoor). Dezelfde avond na de sanggar heeft hij met hamer en boormachine toen alles op zijn plaats gezet. Heel knap.
De volgende dag (Dag 2) was er ruimte en tijd om andere dingen te doen. Bij een andere familie Sastrowidjojo bekeken we een kotak of kist waarin wayangpoppen worden bewaard. In heel Nickerie is deze de enige geschikte voor een wayang kulit show. Een andere set is van een kleiner formaat en minder geschikt. Maar dat wist pak Sapto al allemaal.
Hoe zal ik de plaats beschrijven? Als die van Sanford & Son? In ieder geval bleken de zelfgemaakte wayangs nog in prima staat te verkeren. Gelukkig maar. Op de Gunungan stond de datum vermeld: 5-8-33. Alleen al vanwege de historische waarde hoort zoiets beter te worden bewaard. Het laatste schip met Javaanse contractarbeiders kwam in 1939.
Dit hebben ze ook bewaard. In zijn tijd maakte hij hiermee Longmay onveilig. "Ja,
mi ben race fosi! zegt de zoon breed lachend. De man is nu vijftig. Helaas heeft hij noch zijn broertje de cultuur overgenomen van hun vader - Kosno geheten - toen die nog in leven was.
Daarna werd het erf verruild met Comvi, het nieuwe terras van hotel Residence Inn. Kedutaan Besar Republik Indonesia (KBRI) oftewel de ambassade van Indonesië was namelijk aangekomen in Nickerie. Voor de morele ondersteuning van ons initiatief. Een grotere eer konden we ons niet wensen. Voor de foto werden de mondkapjes even afgedaan.
Terima kasih! (Dank u wel: Bahasa Indonesia).
Dan werd het tijd voor de eerste gamelanworkshop. Hoe zeggen ze het weer: '
Starting from scratch'? Helemaal vanaf het begin. Ook het prepareren van de stokken moest hun worden geleerd. Maar Nickerie wilt graag leren en dat motiveert om te helpen. Btw, links op de eerste foto staat ibu Ermie Martosoedarmo, voorzitter van VHJI Nickerie. Toen ze hoorde van onze komst stelde ze haar plaats meteen ter beschikking.
Matur nuwun! (Dank u wel: Javaans).
Het enthousiasme onder de Nickerianen was zo groot dat niet alleen de spelers kwamen opdagen maar ook de moeders, vriendinnen, kinderen etc. Echt verrassend.
En toen werd het tijd voor de eerste vertelavond in restaurant Dushi. De Covid regels werden strak toegepast, dus ook voor
pak dubes (meneer de ambassadeur), Julang Pujianto, gold handen spuiten en temperatuur check. In zijn speech benadrukte hij het belang van behoud van de Javaanse cultuur. In geheel gewestelijk halfrond komt deze alleen voor in Suriname.Als voorbeeld gaf hij aan hoe hij als jong kind zelf veel heeft geleerd van zijn eigen cultuur: middels storytelling van zijn moeder. Orale overdracht dus. Als presentje gaf hij pak Sapto een wayangpop: de dikke Semar, symbool van wijsheid.
De zeven delen van de mens, de drie fasen van het leven, waarom mitoni en andere aspecten van de Javaanse leer en traditie werden in het Javaans verteld door de guru. Zo nu en dan vertaalde hij een stukje in het Nederlands of Surinaams.
Na de vertelavond even een groepsfoto (met mondkap even af). De voorste rij kennen we al, de achterste rij bestaat uit de voorzitter, Frits Tobesari, en twee bestuursleden van Pekajoni, een nieuw opgerichte stichting ter bevordering van de Javaanse cultuur in Nickerie.
Het groepje enthousiaste jongelui dat nieuw leven zal blazen in het gamelan gebeuren in Nickerie.
Sukses ya!
EINDE
CHARLES CHANG
Voor comfort in Nickerie kies je voor hotel Residence Inn aan de Bharosstraat, centrum.
