MY SPOT 20

In mijn jonge jaren, toen er nog niet zoveel winkels en merkgoederen waren, was het de gewoonte om een heren onderbroek aan te duiden met ‘jockey’. Al was deze van een ander merk. Intussen maakt Jockey ook gewone kleding, terwijl de oude aanduiding niet meer wordt gebruikt. Mannen dragen tegenwoordig ook eerder een boxer dan een bikinibroek. Toch ben ik van overtuigd dat een ander Amerikaans ondergoedmerk de markt hier eerder had veroverd. ‘Fruit of the Loom’ is voor de consument met een lager budget, maar de naam is gewoon te lang (en niet hip genoeg). Hetzelfde met chloor. Moet je opletten hoe schoonmaaksters een bleekmiddel aanduiden: met ‘Jav’ en niet met de lange 'Chlorox'. Een korte naam ligt nu eenmaal prettiger in de mond. Later hoorde ik de moeders vaak praten over ‘pampers’ verwisselen. Waarschijnlijk waren de eerste wegwerpluiers die werden geïmporteerd van het merk Pampers, geproduceerd door Procter & Gamble. Een ander ingeburgerd woord is ‘soft’, afgekort van h

Kunstenaars hebben zo hun eigen ding. Om te beginnen: hoe ziet een normale werkdag uit van een welbekende kunstenaar als Paul Chang? Begint hij te mediteren, kijkt hij een uur in de spiegel of slaapt hij nog een uur verder? Helaas, op geen van ze krijg ik antwoord ... In ieder geval wijkt zijn ontbijt af van het normale. ‘s Morgens tegen 7u staat hij op, neemt een bad, poets zijn tanden en gaat naar beneden voor zijn ontbijt. Paul eet graag brood met Dutch cheese. Typische Srananman, want in de Verenigde Staten waar hij woont, is dit ongewoon. Amerikanen eten normaal geen Hollandse kaas maar American cheese. Soms heeft hij een fruit erbij, maar net zoals met zijn brood houdt Paul het ook simpel met zijn drank. Daarin is Paul typisch Chinees: hij drinkt dan thee in plaats van koffie. “Gewone Engelse thee met melk en suiker hoor,” zegt hij. Koffie drinkt hij wel, maar dan in de middag. Zei ik niet dat kunstenaars iets unusual hebben? Studietijd Paul Chang’s levenslange prestaties en expo