VECHT VOGELS
Mijn gedachten vlogen terug naar de tijd van Grease met John Travolta en Olivia Newton-John, waarin jongelui de macho hoofdrolspeler en zijn gang probeerden te imiteren. Net zoals ik, die met twee jongere broers en enkele vrienden van de buurt, een gang stichtte. Niet om streken uit te halen of meisjes lastig te vallen, maar gewoon om de razend populaire film na te doen en als leuk tijdverdrijf tijdens de schoolvakantie. Hoe oud was ik toen? 15 jaar?
Op geïmproviseerde jacks werd ‘T-BIRDS’, de naam van de Travoltagang, getekend. Mouwen van zwarte t-shirts werden afgeknipt en het haar bemest met vet voor een kuif á la Grease. Voor meetings werd de schaduwrijke amandelboom op de hoek omgedoopt tot ‘hang spot’. Het imago en zelfvertrouwen van onze 8 leden tellende gang straalde uit tot de volgende hoek!
Intussen deden geruchten de ronde dat er nog een T-BIRDS bende was opgericht door de jongens van ‘De Dolfijn’ van wie de meesten hun ouders bestuursleden waren.
Niet lang daarna kwam de ‘Back to School Party’ van deze elite zwem- en sportclub. Via een levende messenger kregen we het bericht dat op die avond geen 2de T-BIRDS gang zal worden getolereerd. ‘Anders gaat je moeder je niet meer herkennen’ ...
Wel! In die week werd elke dag driftig vergaderd onder de amandelboom. Elk blad trilde van de gespannen discussies van wat te doen!? Wel of niet gaan met T-BIRDS jacks? We kwamen tenslotte tot het unanieme besluit: dit pikken we niet!
Aan de vooravond van ‘Judgement Day’ werd nog even geraadpleegd en werden de jackets aangetrokken onder kreten als: ‘Grease! Lang leve de echte T-BIRDS!’ De teamgeest had zijn top bereikt.
Eenmaal binnen in de club kreeg onze stemming en zelfvertrouwen een flinke deuk: volgens onze mol waren ze 13 man sterk, sommigen 16 jaar oud, waaronder de broer van de bendeleider die aan Tae Kwan Do deed. De informatie verklapte ook dat eentje een mes bij zich had.
Ok, wat nu? Als een groep antilopen, die elk moment aangevallen kan worden door een predator, bleven we de hele avond plakken bij elkaar; elke beweging om ons heen volgend. In plaats van lol hadden we ons in de zenuwen gewerkt. Natuurlijk ga ik niet vertellen dat we bang waren (al berustte dit op waarheid en hadden we geen nagels meer om op te bijten).
Van schrik dropen ze af onder het uiten van onaardige beloften. Ik voelde mijn op hol geslagen hart terugzakken naar kalm. In plaats van angst voelde ik nu een juichstemming: we hebben de sympathie van anderen!
Na het laatste nummer stonden, zoals verwacht, de oorlogszuchtige T-BIRDS ons buiten op te wachten. Maar veel konden ze niet uithalen. Voor ons liep ‘Blaka Russia’, een forse zwarte jongen die hoofd en schouder boven ons uitstak, en achter ons liep ‘Biga’, een zwaargewicht, die zekerheidshalve een houten lat langs de straat opraapte als wapen.
En terwijl onze nietsvermoedende ouders lagen te slapen, liep het vreedzame konvooi, onder het licht van de maneschijn en het geblaf van honden op de erven, richting huis. Eén keer reed een verkenner op de brommer langs om te vergewissen of de twee bodyguards nog met ons meeliepen, hetgeen hij duidelijk merkte aan de lat die over zijn hoofd zoefde. Voor de rest had de avond een rustig verloop.
Na elk evenement volgt een evaluatie, zo dus ook in ons hoofdkwartier. Een week lang was het ‘cool’ onder de schaduw van de amandelboom. Keer op keer werd de triomf besproken van hoe moedig we waren om als de echte T-BIRDS hun terrein te betreden, zonder dat ze ons wat konden doen. Elk blad van de boom hing als confetti boven onze hoofden.
Toen de school begon en ‘Grease’ van de hitparade zakte, viel de T-BIRDS gang uit elkaar. Het zou echt een zinloze vechtpartij zijn geweest.
... Hij had moeite met de danspasjes. Na even aarzelen liep ik spontaan naar hem toe en wees ik hem wat hij fout deed. We spraken alsof het onze eerste kennismaking was. Bij de volgende lessen werd er gewoon gegroet zoals we het op les gewend waren. Ik kon het gevoel niet onderdrukken dat ik me nu als dansgevorderde verheven voelde tegenover hem. T-Birds werd nooit besproken. Wat ik wel deed, was dit verhaal opschrijven in november 2004.
