WAT EEN LANGE BUSREIZEN
De langste onafgebroken busreis die je vroeger kon maken in Suriname was naar Atjoni. Al wilde je na zes uren slingeren op de bauxietweg nog doorreizen, het kon niet omdat de enige weg naar het zuiden ophoudt bij de rivier. Naar het westen, naar Apoera, neemt normaal tweemaal zoveel tijd in beslag. Maar dat komt door de vele stops die je moet maken voor de kraters in de wegen en de losse planken op de bruggen. Amsterdam-Parijs in december ‘85 werd toen mijn langste busreis. Na een halve dag kom ik aan in de beroemde lichtstad, suf van alle ademnood. Ondanks dat de ramen potdicht waren, mocht er worden gerookt. Door de beslagen ruiten viel er ook niet veel te zien.
Sticker, spuiten en roosjes maken? Taart decoreren laat je over aan de expert: SUN ICE
Het tegenovergestelde ervaarde ik op Miami - Orlando, nu suf van alle kou. De airco stond hoog aan en het uitzicht bestond alleen maar uit eindeloze velden en kilometerslange hoogspanningskabels. Na al deze ervaringen hoefde voor mij geen busreizen meer. Op vleugels kom je sneller aan en bij de daling krijg je ook nog een mooi beeld van de stad. Het monetair verschil is ook niet interessant om voor een langzame reis op wielen te kiezen. Totdat ik in 2007 met de groep die ik meereisde, verplicht was mee te reizen in een bus. Vanuit hoofdstad Brasilia vertrokken we naar ergens midden in het land. Daarna werd het nog twee uren vliegen in een propeller vliegtuigje naar onze finale bestemming, een inheems reservaat in Xingu.
Autobody weer in zijn oorspronkelijke staat brengen, is onze job bij LO TAM LOI BODYSHOP
Het werd mijn langste busreis - maar wel mijn spannendste. In die veertien uren sloeg de hoge touringbus soms af in small towns die ik alleen in documentaires zag. Indianen met doorboorde oren stappen in, gezinnen met beladen tassen stappen uit en in de buffet wegrestaurants was het smullen van de Braziliaanse gastronomie. Twee jaar later werd mijn langste busreis verlengd met drie uren. Nu van Kaapstad naar Pretoria. Niemand van de groep was op voorbereid maar we hadden geen keus. Zeventien uren in een Noah busje door rood landschap, met slechts een of twee toilet stops - ik herinner me niet meer precies - voelde als een wilde safari.
's Morgens een lekker uitgebreid ontbijt in Nickerie? Residence Inn verwelkomt u.
Ik durfde geen moment te slapen, bang dat de chauffeur het zou begeven. En inderdaad, bij de ingang van het park - hij moest alleen nog zoeken naar de receptie en de bungalows - vroeg hij of iemand in de groep het stuur kon overnemen. Het had anders kunnen aflopen, maar niemand was boos. Als Surinamers hadden we eerder medelijden met de man. Een jaar later loopt het beter af. Brian Chin A Foeng slaapt eerst een paar uren in Georgetown voordat hij aan de nachtelijke rit begint, dwars door jungle van Guyana naar de zuidgrens met Brazilië. Bij daglicht gaat het regenwoud van het Iwokrama reservaat over in de open Rupununi savanne - met op de achtergrond de tepuis, een keten van tafelbergen op de driesprong grens van Guyana, Venezuela en Brazilië. Schitterend. Het grensstadje Lethem, met nog geen twintig gezinnen, had toen al Chinezen met kledingwinkels.
Hier is ruimte voor nog een adverteerder. Stuur email naar thefly@sr.net
Hierna duurt het nog zes jaren voordat ik weer de bus pakt. Nu van Washington DC naar New York. Minder spannend, maar ik had er weer zin in. Een jaar daarvóór nam ik nog de trein van Bandung naar Yogyakarta. De technologie stimuleerde dit ook. In de Grey Hound bus moest ik kiezen tussen genieten van het stedelijk uitzicht of doorgaan met appen. Free Wi-Fi heb je niet overal aan boord, in deze bus dus wel. Door de pandemie is reizen nu beperkt, maar naar verluid is dit weer aan het toenemen. Over de weg, op wielen en met de handen zelf op het stuur.
CHARLES CHANG
