TRADITIONELE GENEZER
In een smalle zijweg staat het adres. Identiek aan de vele zandwegen in Wanica waarvan de verkavelaar geen heil meer ziet om het verder af te maken. Na 100 meter kom je vanzelf tegen een muur van onkruid. Maar zover naar binnen hoef ik niet te rijden. Halverwege de Melkmanweg staat een tot poli omgebouwde woning van Ramon Awenkina. Appen met tekst is niet zijn sterke kant, de man spreekt liever in - al komt hij vanwege zijn moedertaal in conflict met de L. “Ini na Merkmanweg! Na Merkmanweg yu musu go!”, zei hij de dag ervoor. Geen nood, gelukkig bestaat Google map en al stikt het in de Vierkinderenweg van de zijwegen, ze staan tegenwoordig netjes aangegeven. Bravo OW, nu de verstopte trenzen nog.
Geef bij de bestelling van je verjaardagstaart bij SUN ICE ook de afmeting en smaak door
Meestal wanneer je het feestje wil vinden, hoef je alleen maar te kijken naar de auto’s op de berm en je weet het. In dit geval dus ook. Een dame met logo op haar shirt wijst me de wachtkamer. Een groot verschil met AZ. “Later komen ze,” zegt ze over de lege situatie. Na twee personen ben ik al aan de beurt. Ramon ken ik van dertien jaar terug bij de feestelijke opening van zijn traditionele poli in zijn woondorp Gonini Mofo Kriki (Lawagebied). Amazon Conservation Team - Suriname (ACT) harkte de fondsen bij elkaar voor het eerste project dat zij uitvoerde met een traditionele Marron genezer. Daarvóór werkte de ngo alleen met sjamanen onder de Trio indianen. Intussen omvat hun programma’s veel meer, maar steeds te maken met lokale gemeenschappen en biodiversiteit. Toen wist ik waarin Ramon en andere Marron genezers goed waren. Botten, spieren, knieën - misschien ook schedelbreuk - alles wat met orthopedische klachten te maken heeft, knutselen ze weer biologisch voor je in elkaar.
Door het professionele spuitwerk van Lo Tam Loi Body Shop krijg je je auto weer als nieuw terug
Ondanks dat ik het weet van Ramon, baan ik me toch eerst een weg naar AZ met verwijsbrief en pasje in de hand. ‘Anders betaal ik zomaar premie,’ denk ik. Door de pandemie lijkt de straat en de ingang van het ziekenhuis op een vluchtelingenkamp vol mensen, suf van het wachten in broeiende tenten. De receptionistes hebben de luxe van een hele tent voor zichzelf. Maar blijkbaar moeten ze zelf nog wennen aan het nieuwe normaal of is het gewoon de bekende Surinaamse manier van customer service? Twee meter voor het tafeltje sta ik beleefd te wachten tot ze uitgekakeld zijn, maar voor de twee dames lijk ik lucht. Tenslotte zwaai ik met de verwijsbrief - het helpt. “Tweede etage,” zegt één, nonchalant gebarend naar het gebouw. De rest gaat snel: zowel het wachten als de diagnose. “Als zuster je roept, ga je in de kamer naast.” Maar ik heb ook nog een ander geluk. “Nee, geen dikke - geef me één met dunne naald,” zegt de specialist aan zuster. Een minuut later kan ik mijn rechterarm weer omhoog bewegen. Steeds een stukje verder, totdat ik zwaaiend over het hoofd mijn linkeroor kan aanraken. “Zie je wel! Blijf oefenen en kom over twee weken terug.”
Nickerie is meer dan alleen maar padi en rijst. Verborgen in het 'kaft' valt nog zoveel te ontdekken!
Helaas is de vreugde van erg korte duur. Twee minuten na thuiskomst, lukt het al niet meer om het kruisbeeld na te doen, laat staan te zwaaien naar het andere oor. Premie al betaald of niet, in de Melkmanweg ligt nu me hoop. “Doen!” zeg ik aan Ramon. Hij is helder wat de kosten betreft, maar zijn behandeling blijft een waas. Feit is wel dat hij het houdt op puur uitwendig. “Ik spuit niet, ik snij niet - ik plak alleen,” zegt hij om even het verschil aan te geven. Een grijs papje smeert hij als pindakaas op een plakverband. Bij een volgend bezoek - in totaal 5 - gebeurt hetzelfde, nu uit een andere boteremmer.
Na twee weken vertel ik in AZ over Ramon en dat ik gelijk de volgende dag weer mijn arm kon bewegen. Hij reageert niet verbaasd, maar adviseert me wel om terug te komen, mocht de arm weer pijn doen. Op dat moment heb ik al het antwoord voor mezelf.
Hier is nog ruimte voor een adverteerder. Stuur een mailtje naar thefly@sr.net
CHARLES CHANG
